←  Psalms (107/150)  →
1. Wysławiajcie Pana: albowiem dobry; albowiem na wieki miłosierdzie jego.
2. Niech o tem powiedzą ci, których odkupił Pan, jako ich wykupił z ręki nieprzyjacielskiej,
3. A zgromadził ich z ziem, od wschodu i od zachodu, od północy i od morza.
4. Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej, miasta dla mieszkania nie znajdując.
5. Byli głodnymi i pragnącymi, aż w nich omdlewała dusza ich.
6. A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich;
7. I prowadził ich drogą prostą, aby przyszli do miasta, w któremby mieszkali.
8. Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi:
9. Iż napoił duszę pragnącą, a duszę zgłodniałą napełnił dobrami.
10. Którzy siedzą w ciemności i w cieniu śmierci, ściśnieni będąc nędzą i żelazem,
11. Przeto, że byli odpornymi wyrokom Bożym, a radą Najwyższego pogardzili;
12. Dla czego poniżył biedą serce ich; upadli, a nie był, ktoby ratował.
13. A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich.
14. Wywodził ich z ciemności, i z cienia śmierci, a związki ich potargał.
15. Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi.
16. Przeto, że kruszy bramy miedziane, a zawory żelazne rąbie.
17. Szaleni dla drogi przewrotności swojej, i dla nieprawości swej utrapieni bywają.
18. Wszelki pokarm brzydzi sobie dusza ich, aż się przybliżają do bram śmierci.
19. Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.
20. Posyła słowo swe, i uzdrawia ich,a wybawia ich z grobu.
21. Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi;
22. I ofiarując ofiary chwały, niech opowiadają sprawy jego z wesołem śpiewaniem.
23. Którzy się pławią na morzu w okrętach, pracujący na wodach wielkich:
24. Ci widują sprawy Pańskie, i dziwy jego na głębi.
25. Jako jedno rzecze, wnet powstanie wiatr gwałtowny, a podnoszą się nawałności morskie.
26. Wstępują aż ku niebu, i zaś zstępują do przepaści, tak, iż się dusza ich w niebezpieczeństwie rozpływa.
27. Bywają miotani, a potaczają się jako pijany, a wszystka umiejętność ich niszczeje.
28. Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.
29. Obraca burzę w ciszę, tak, że umilkną nawałności ich.
30. I weselą się, że ucichło; a tak przywodzi ich do portu pożądanego.
31. Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi.
32. Niech go wywyższają w zgromadzeniu ludu, a w radzie starców niechaj go chwalą.
33. Obraca rzeki w pustynię, a potoki wód w suszę;
34. Ziemię urodzajną obraca w niepłodną dla złości tych, którzy w niej mieszkają.
35. Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód.
36. I osadza w nich głodnych, aby zakładali miasta ku mieszkaniu;
37. Którzy posiewają pole, a sadzą winnice, i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju.
38. Takci im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza.
39. Ale podczas umniejszeni i poniżeni bywają okrucieństwem, nędzą, i utrapieniem;
40. Gdy wylewa wzgardę na książąt, dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej.
41. Onci nędznego z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę jego jako trzodę.
42. To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe.
43. Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie?
←  Psalms (107/150)  →