←  Psalms 90/150   →
[دعای موسی مرد خدا] ای خداوند مسکن ما تو بوده‌ای، در جمیع نسلها، .1
قبل از آنکه کوه‌ها به وجود آید و زمین و ربع مسکون را بیافرینی. از ازل تا به ابد تو خدا هستی. .2
انسان را به غباربرمی‌گردانی، و می‌گویی ای بنی‌آدم رجوع نمایید. .3
زیرا که هزار سال در نظر تو مثل دیروز است که گذشته باشد و مثل پاسی از شب. .4
مثل سیلاب ایشان را رُفتْهای و مثل خواب شده‌اند. بامدادان مثل گیاهی که می‌روید. .5
بامدادان می‌شکُفَدْ و می‌روید. شامگاهان بریده و پژمرده می‌شود. .6
زیرا که در غضب تو کاهیده می‌شویم و در خشم تو پریشان می‌گردیم. .7
چونکه گناهان ما را در نظر خود گذارده‌ای و خفایای ما را در نور روی خویش. .8
زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده‌ایم. .9
ایّام عمر ما هفتاد سال است و اگر از بُنیه، هشتاد سال باشد. لیکن فخر آنها محنت و بطالت است زیرا به زودی تمام شده، پرواز می‌کنیم. .10
کیست که شدت خشم تو را می‌داند و غضب تو را چنانکه از تو می‌باید ترسید؟ .11
ما را تعلیم ده تا ایام خود را بشماریم تا دل خردمندی را حاصل نماییم. .12
رجوع کن ای خداوند ! تا به کی؟ و بر بندگان خود شفقت فرما. .13
صبحگاهان ما را از رحمت خود سیر کن تا تمامیِ عمر خود ترنم و شادی نماییم. .14
ما را شادمان گردان به عوض ایّامی که ما را مبتلا ساختی و سالهایی که بدی را دیده‌ایم. .15
اعمال تو بر بندگانت ظاهر بشود و کبریایی تو بر فرزندان ایشان. .16
جمال خداوند خدای ما بر ما باد و عمل دستهای ما را بر ما استوار ساز! عمل دستهای ما را استوار گردان! .17
←  Psalms 90/150   →