←  Job (14/42)  →

---

1.

"Роден од жена, човекот е кратковечен и презаситен од невољи:

2.

како цвеке никнува и бргу овенува; како сенка бега и не се запира.

3.

И врз него ли ги отвораш Ти очите Свои, и пред Себе на суд го водиш?

4.

Кој ке се роди чист од нечист? Ниеден.

5.

Па кога дните му се определени, кога бројот на месеците од Тебе зависи, ако си му определил ме а, преку која не може да мине,

6.

тогаш оддалечи се од него: нека си здивне додека како наемник не го заврши денот свој.

7.

За дрвото сепак има надеж, дека тоа, макар и да биде пресечено, пак ке оживее, фиданки од него непрестајно избиваат,

8.

макар и да е остарен коренот негов во земјата, и пенушката да му замрела во прав,

9.

но, штом ке осети вода, тоа дава младици и пушта фиданки, како да е одново посадено.

10.

А човекот умира и истлејува; си оди, и каде е тој?

11.

Истечуваат водите од морето, и реката секнува и пресушува:

12.

така човекот ке легне и нема да стане; до свршетокот на небото нема да се разбуди и нема да се разбуди од својот сон.

13.

О, да беше ме сокрил и криел во пеколот, додека да мине гневот Твој, да беше ми одредил рок и после да си спомнеше за мене!

14.

Кога ке умре човек ке живее ли пак? Во сите денови на одреденото време би чекал додека ми дојде смената.

15.

Ти би викнал, и јас би Ти дал одговор, и Ти би покажал благоволение кон созданието на Твоите раце;

16.

а сега ги броиш стапките мои и го демнеш секој мој грев;

17.

во свиок го запечати беззаконието мое, и секоја вина моја ја запиша.

18.

Но планината па ајки се руши, и карпата се поместува од местото свое;

19.

водата ги излижува камењата; сливот го одвлекува земниот прав: така ја унишутваш Ти и надежта на човекот.

20.

Го притискаш докрај, и тој заминува; го менуваш лицето негово и го испракаш.

21.

На почит ли се децата негови - тој не знае; унижени ли се - тој не забележува;

22.

но плотта на него боледува, и душата во него страда."

---

←  Job (14/42)  →