←  Acts (27/28)  →
1. А кога беше решено да отпловиме за Италија, му ги предадоа Павле и некои други затвореници на еден стотник од Августовата чета, по име Јулиј.
2. Bлеговме во еден адрамитски кораб, кој требаше да плови по азиски приморски места и испловивме; со нас беше Аристарх, Македонец од Солун.
3. Следниот ден пристигнавме во Сидон, а Јулиј, кој постапуваше љубезно со Павле, му дозволи да отиде кај своите пријатели, за да се погрижат за него.
4. А кога тргнавме оттаму, пловевме близу до Кипар, зашто ветровите беа спротивни.
5. Откако го препловивме морето покрај брегот на Киликија и Памфилија, стигнавме во Ликиска Мира.
6. Таму стотникот најде еден александриски кораб што пловеше за Италија, и нè префрли во него.
7. Повеќе денови пловевме бавно и одвај стигнавме спроти Книд; бидејќи ветрот ни пречеше да допловиме таму, пловевме покрај Крит, спроти Салмона.
8. Пловејќи со мака покрај брегот, стигнавме до едно место, наречено "Добри Пристаништа", близу кое беше градот Ласеја.
9. Но кога помина многу време, а пловењето веќе беше опасно, зашто и постот веќе беше минал, Павле ги советуваше
10. велејќи им: "Мажи, гледам дека пловењето ќе биде опасно и за здравјето и за животот и со голема загуба не само за товарот и коработ, туку и за нашите животи."
11. Но стотникот повеќе им веруваше на кормиларот и на сопственикот на коработ, отколку на Павловите зборови.
12. Бидејќи пристаништето не беше згодно за зимување, мнозинството реши да се отплови оттаму, за да се стигне, ако е некако можно, до критското пристаниште Веникс, кое гледа кон југ и северозапад, и таму да се презими.
13. А кога дувна благ јужен ветар, помислија дека можат да ја остварат својата намера, ја дигнаа котвата и запловија крај Крит.
14. Но набргу потоа, од Крит задува бурен ветар, наречен евракило;
15. и кога го зафати коработ, кој не можеше да му се противставува на ветрот, им се предадовме на брановите кои нè носеа.
16. Кога поминувавме заштитени од едно островче, кое се вика Клавда, одвај можевме да го задржиме чунот,
17. а кога го подигнаа на коработ, употребија јажиња и го приврзаа за коработ. Но, плашејќи се да не заринкаат во Сирт, ја спуштија котвата и така беа носени натаму.
18. Следниот ден додека бевме силно фрлани од бурата, почнаа да го исфрлаат товарот;
19. а на третиот ден со свои раце ја исфрлија опремата од коработ.
20. Бидејќи повеќе денови не се покажаа ни сонцето ниту ѕвездите, а силната бура не попушташе, најпосле исчезна секоја надеж дека ќе се спасиме.
21. А по долго нејадење, Павле застана сред нив и рече: "Мажи, требаше да ме послушате и да не тргнуваме од Крит, и ќе бевме поштедени од оваа мака и штета.
22. А сега ве советувам да бидете бодри, зашто ниеден живот од вас нема да биде изгубен, освен коработ.
23. Зашто ангел од Бог, Кому Му припаѓам и Кому Му служам, застана до мене ноќеска,
24. и рече: "Не плаши се, Павле! Ти треба да излезеш пред цезарот, и еве, Бог ти ги подари сите, кои пловат со тебе."
25. Затоа, мажи, бидете бодри! Зашто Му верувам на Бог, дека ќе биде така како што ми е кажано.
26. Но, треба да бидеме исфрлени на некој остров."
27. А кога настапи четиринаесеттата ноќ, откако бевме терани таму-ваму по Јадранското Море, околу полноќ, морнарите ни навестија дека се приближуваме до некое копно.
28. И мереа и најдоа дваесет фати длабочина. Малку потаму го фрлија пак и најдоа петнаесет фати.
29. Плашејќи се да не удрат во гребените, спуштија четири котви од задниот дел на коработ и чекаа да се раздени.
30. А кога морнарите сакаа да побегнат од коработ и го спуштија чунот во морето, под изговор дека сакаат да ги спуштат котвите од предниот дел на коработ,
31. Павле им рече на стотникот и на војниците: "Ако овие не останат на коработ, вие не можете да се спасите!"
32. Тогаш војниците ги пресекоа јажињата на чунот и го оставија да падне.
33. А пред разденување, Павле ги молеше сите да јадат и рече: "Денес е четиринаесеттиот ден како чекате и поминувате без јадење, не каснувајќи ништо.
34. Затоа ве молам да јадете, зашто тоа е за ваше избавување. Ниеден од вас нема да загуби ни влакно од главата."
35. И кога го рече тоа зеде леб и Му заблагодари на Бог пред сите, го раскрши и почна да јаде.
36. И сите се охрабрија, па и самите јадеа.
37. А во коработ бевме вкупно двесте седумдесет и шест души.
38. Откако се наситија, го олеснија коработ, исфрлајќи го житото во морето.
39. А кога се раздени, не ја препознаа земјата, но забележаа еден залив со достапен брег и решија таму да го насочат коработ, ако е тоа можно.
40. Ги одврзаа котвите и ги спуштија во морето, ги разлабавија и јажињата на кормилата и го кренаа предното едро спроти ветрот, и пловеа кон брегот.
41. А кога удрија во еден гребен, од двете страни заплискуван од морето, заринкаа, така што предниот дел се вглави цврсто и остана неподвижен, а задниот дел се кршеше од силата на брановите.
42. Bојниците, пак, наумија да ги убијат затворениците, за да не исплива некој и да побегне.
43. Но стотникот, сакајќи да го спаси Павле, ја спречи нивната намера, и заповеда најнапред да скокнат оние што знаат да пливаат, и да излезат на копното,
44. а другите, кој на штици, кој на каков-годе предмет од коработ. И стана така што сите излегоа на копното.
←  Acts (27/28)  →