←  1Thessalonians (2/5)  →
1. Зашто самите знаете, браќа, дека нашето доаѓање кај вас не беше залудно.
2. Напротив, иако порано пострадавме и бевме хулени во Вилипи, како што веќе знаете, бевме смели во нашиот Бог, да ви го говориме Божјото Евангелие сред големо противење.
3. Зашто нашето поттикнување не е од заблуда ни од нечистотија, ниту со измама,
4. туку како што Бог нè испита и ни го довери Евангелието, така зборуваме, не угодувајќи им на луѓето, туку на Бог, Кој ги испитува нашите срца.
5. Зашто, како што знаете, никогаш не настапивме со ласкави зборови, ниту со притаена алчност - Бог е сведок за тоа,
6. ниту, пак, баравме слава од луѓето, ниту од вас, ниту од другите, иако можевме да се наметнеме како Христови апостоли.
7. Напротив, бевме благи меѓу вас, како доилка, која нежно се грижи за своите деца,
8. па така, полни со љубов спрема вас сакавме да ви го предадеме не само Божјото Евангелие, туку и своите души, зашто ни станавте многу мили.
9. Bпрочем, браќа, вие ги помните нашиот труд и мака, како работевме ноќе и дење за да не обремениме некој од вас, додека го проповедавме Божјото Евангелие.
10. Bие сте сведоци, а и Бог, дека свето, праведно и беспрекорно се однесувавме спрема вас, верните.
11. Како што знаете, ние секого од вас поединечно, како татко своите деца, го бодревме и охрабрувавме, и ви сведочевме
12. да живеете достојно за Бог, Кој ве повикува во Своето Царство и слава.
13. Затоа и ние постојано Му благодариме на Бог, зашто кога го примивте од нас Божјото слово, го примивте не како човечко слово, туку како Божјо слово (што всушност и е) кое и дејствува во вас кои верувате.
14. Зашто, вие браќа, ги зедовте за пример Божјите цркви во Христос Исус, кои се во Јудеја, бидејќи и вие го претрпевте истото од своите сонародници, како и тие од Евреите,
15. кои Го убија Господ Исус и пророците, а нас нè истераа. Тие не Му угодуваат на Бог, и непријатели им се на сите луѓе,
16. и ни забрануваат да им зборуваме на неевреите, за да не се спасат, со што секогаш ја дополнуваат мерата на своите гревови. Но најпосле гневот ги стигна нив!
17. А ние, браќа, кога за кратко останавме без вас, настојувавме уште повеќе - лично, а не во духот - со голем копнеж, да го видиме вашето лице,
18. зашто сакавме да дојдеме кај вас - барем јас, Павле, повеќе од еднаш но сатаната нè спречи.
19. Зашто, кој е нашата надеж, радост или венец за пофалба? Та не сте ли вие пред нашиот Господ Исус при Неговото доаѓање?
20. Зашто вие сте нашата слава и нашата радост.
←  1Thessalonians (2/5)  →