← Job (4/42) → |
1. | Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti: |
2. | Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist? |
3. | Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt. |
4. | Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug. |
5. | En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn. |
6. | Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín? |
7. | Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt? |
8. | Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það. |
9. | Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu. |
10. | Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur. |
11. | Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast. |
12. | En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _ |
13. | í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina. |
14. | Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu. |
15. | Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum. |
16. | Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd: |
17. | ,,Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum? |
18. | Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla, |
19. | hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri. |
20. | Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.`` |
21. | Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.`` |
← Job (4/42) → |