← Job (3/42) → |
1. | Loks lauk Job upp munni sínum og bölvaði fæðingardegi sínum. |
2. | Hann tók til máls og sagði: |
3. | Farist sá dagur, sem ég fæddist á, og nóttin, sem sagði: Sveinbarn er getið! |
4. | Sá dagur verði að myrkri, Guð á hæðum spyrji ekki eftir honum, engin dagsbirta ljómi yfir honum. |
5. | Myrkur og niðdimma heimti hann aftur, skýflókar leggist um hann, dagmyrkvar skelfi hann. |
6. | Sú nótt _ myrkrið hremmi hana, hún gleðji sig eigi meðal ársins daga, hún komi eigi í tölu mánaðanna. |
7. | Sjá, sú nótt verði ófrjó, ekkert fagnaðaróp heyrist á henni. |
8. | Þeir sem bölva deginum, formæli henni, _ þeir sem leiknir eru í að egna Levjatan. |
9. | Myrkvist stjörnur aftureldingar hennar, vænti hún ljóss, en það komi ekki, og brágeisla morgunroðans fái hún aldrei litið, |
10. | af því að hún lokaði eigi fyrir mér dyrum móðurlífsins og byrgði ei ógæfuna fyrir augum mínum. |
11. | Hví dó ég ekki í móðurkviði, _ andaðist jafnskjótt og ég var kominn af móðurlífi? |
12. | Hvers vegna tóku kné á móti mér og hví voru brjóst til handa mér að sjúga? |
13. | Því þá lægi ég nú og hvíldist, væri sofnaður og hefði frið |
14. | hjá konungum og ráðherrum jarðarinnar, þeim er reistu sér hallir úr rústum, |
15. | eða hjá höfðingjum, sem áttu gull, þeim er fylltu hús sín silfri. |
16. | Eða ég væri ekki til eins og falinn ótímaburður, eins og börn, sem aldrei hafa séð ljósið. |
17. | Í gröfinni hætta hinir óguðlegu hávaðanum, og þar hvílast hinir örmagna. |
18. | Bandingjarnir hafa þar allir ró, heyra þar eigi köll verkstjórans. |
19. | Smár og stór eru þar jafnir, og þrællinn er þar laus við húsbónda sinn. |
20. | Hví gefur Guð ljós hinum þjáðu og líf hinum sorgbitnu? |
21. | þeim sem þrá dauðann, en hann kemur ekki, sem grafa eftir honum ákafara en eftir fólgnum fjársjóðum, |
22. | þeim sem mundu gleðjast svo, að þeir réðu sér ekki fyrir kæti, fagna, ef þeir fyndu gröfina; |
23. | _ þeim manni, sem enga götu sér og Guð hefir girt inni? |
24. | Því að andvörp eru orðin mitt daglegt brauð, og kvein mitt úthellist sem vatn. |
25. | Því að óttaðist ég eitthvað, þá hitti það mig, og það sem ég hræddist, kom yfir mig.Ég mátti eigi næðis njóta, eigi friðar, eigi hvíldar, þá kom ný mæða. |
26. | Ég mátti eigi næðis njóta, eigi friðar, eigi hvíldar, þá kom ný mæða. |
← Job (3/42) → |