← Job (23/42) → |
1. | Þá svaraði Job og sagði: |
2. | Enn sem fyrr munu kveinstafir mínir verða taldir uppreisn, hönd Guðs hvílir þungt á andvörpum mínum. |
3. | Ég vildi að ég vissi, hvernig ég ætti að finna hann, hvernig ég gæti komist fram fyrir dómstól hans! |
4. | Þá mundi ég útskýra málið fyrir honum og fylla munn minn sönnunum. |
5. | Ég mundi fá að vita, hverju hann svaraði mér, og heyra hvað hann segði við mig. |
6. | Mundi hann deila við mig í mikilleik máttar síns? Nei, hann mundi veita mér óskipta athygli. |
7. | Þá mundi hreinskilinn maður þreyta málsókn við hann, og ég mundi að eilífu losna við dómara minn. |
8. | En fari ég í austur, þá er hann þar ekki, og í vestur, þar verð ég hans eigi var. |
9. | Þótt hann hafist að í norðri, þá sé ég hann ekki, og sveigi hann á leið til suðurs, fæ ég ekki litið hann. |
10. | En hann veit, hvernig breytni mín hefir verið, ef hann prófaði mig, mundi ég reynast sem gull. |
11. | Fótur minn hefir þrætt spor hans, ég hefi haldið veg hans og eigi hneigt af leið. |
12. | Frá skipun vara hans hefi ég ekki vikið, hefi varðveitt í brjósti mér orð munns hans. |
13. | En hann er samur við sig _ hver aftrar honum? Ef hann girnist eitthvað, gjörir hann það. |
14. | Já, hann framkvæmir það, er hann hefir ætlað mér, og mörgu slíku býr hann yfir. |
15. | Þess vegna skelfist ég auglit hans. Hugleiði ég það, hræðist ég hann. |
16. | Já, Guð hefir gjört mig hugdeigan, og hinn Almáttki skotið mér skelk í bringu.Því að það er ekki vegna ógæfunnar, að ég stend örþrota, né vegna sjálfs mín, þótt niðdimman hylji mig. |
17. | Því að það er ekki vegna ógæfunnar, að ég stend örþrota, né vegna sjálfs mín, þótt niðdimman hylji mig. |
← Job (23/42) → |