← Job (21/42) → |
1. | Þá svaraði Job og sagði: |
2. | Hlustið gaumgæfilega á mál mitt, og látið það vera huggun af yðar hendi. |
3. | Unnið mér þess, að ég tali, og þegar ég hefi talað út, þá mátt þú hæða. |
4. | Er ég þá að kvarta yfir mönnum? eða hví skyldi ég ekki vera óþolinmóður? |
5. | Lítið til mín og undrist og leggið hönd á munn! |
6. | Já, þegar ég hugsa um það, skelfist ég, og hryllingur fer um mig allan. |
7. | Hvers vegna lifa hinir óguðlegu, verða gamlir, já, magnast að krafti? |
8. | Niðjar þeirra dafna fyrir augliti þeirra hjá þeim og afsprengi þeirra fyrir augum þeirra. |
9. | Hús þeirra eru óhult og óttalaus, og hirtingarvöndur Guðs kemur ekki niður á þeim. |
10. | Boli þeirra kelfir og kemur að gagni, kýr þeirra ber og lætur ekki kálfi. |
11. | Þeir hleypa út börnum sínum eins og lambahjörð, og smásveinar þeirra hoppa og leika sér. |
12. | Þeir syngja hátt undir með bumbum og gígjum og gleðjast við hljóm hjarðpípunnar. |
13. | Þeir eyða dögum sínum í velgengni og fara til Heljar í friði, |
14. | og þó sögðu þeir við Guð: ,,Vík frá oss _ að þekkja þína vegu girnumst vér eigi. |
15. | Hvað er hinn Almáttki, að vér skyldum dýrka hann, og hvað skyldi það stoða oss að leita hans í bæn?`` |
16. | Sjá, gæfa þeirra er ekki á þeirra valdi, _ ráðlag óguðlegra er fjarri mér. |
17. | Hversu oft slokknar þá á lampa hinna óguðlegu, og hversu oft kemur ógæfa þeirra yfir þá? Hversu oft deilir Guð þeim hlutskiptum í reiði sinni? |
18. | Hversu oft verða þeir sem strá fyrir vindi og sem sáðir, er stormurinn feykir burt? |
19. | ,,Guð geymir börnum hans óhamingju hans.`` Endurgjaldi hann honum sjálfum, svo að hann fái að kenna á því! |
20. | Sjái augu sjálfs hans glötun hans, og drekki hann sjálfur af reiði hins Almáttka! |
21. | Því að hvað hirðir hann um hús sitt eftir dauðann, þegar tala mánaða hans er fullnuð? |
22. | Ætla menn að kenna Guði visku eða dæma hinn hæsta? |
23. | Einn deyr í mestu velgengni, fullkomlega áhyggjulaus og ánægður, |
24. | trog hans eru full af mjólk, og mergurinn í beinum hans er safamikill. |
25. | Og annar deyr með beiskju í huga og hefir aldrei notið hamingjunnar. |
26. | Þeir hvíla báðir í duftinu, og maðkarnir hylja þá. |
27. | Sjá, ég þekki hugsanir yðar og fyrirætlanir, að beita mig ofbeldi. |
28. | Þegar þér segið: ,,Hvar er hús harðstjórans og hvar er tjaldið, sem hinir óguðlegu bjuggu í?`` |
29. | hafið þér þá ekki spurt vegfarendur, _ og sönnunum þeirra munuð þér ekki hafna _ |
30. | að á degi glötunarinnar er hinum vonda þyrmt, á reiðinnar degi er þeim skotið undan. |
31. | Hver setur honum breytni hans fyrir sjónir? Og þegar hann gjörir eitthvað, hver endurgeldur honum? |
32. | Og til grafar er hann borinn og vakað er yfir legstaðnum. |
33. | Moldarhnausar dalsins liggja mjúklega ofan á honum, og eftir honum flykkjast allir menn, eins og óteljandi eru á undan honum farnir.Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir! |
34. | Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir! |
← Job (21/42) → |