← Job (20/42) → |
1. | Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði: |
2. | Fyrir því veita hugsanir mínar mér andsvör og af því að það sýður í mér: |
3. | Ég verð að hlusta á háðulegar ávítur, en andi minn gefur mér skilning að svara. |
4. | Veist þú, að svo hefir það verið frá eilífð, frá því er menn voru settir á jörðina, |
5. | að fögnuður óguðlegra er skammær og að gleði hins guðlausa varir örskotsstund? |
6. | Þó að sjálfbirgingskapur hans nemi við himin og höfuð hans nái upp í skýin, |
7. | þá verður hann þó eilíflega að engu eins og hans eigin saur, þeir, sem sáu hann, segja: Hvar er hann? |
8. | Hann líður burt eins og draumur, svo að hann finnst ekki, og hverfur eins og nætursýn. |
9. | Augað, sem á hann horfði, sér hann eigi aftur, og bústaður hans lítur hann aldrei framar. |
10. | Börn hans sníkja á snauða menn, og hendur þeirra skila aftur eigum hans. |
11. | Þótt bein hans séu full af æskuþrótti, leggjast þau samt með honum í moldu. |
12. | Þótt hið illa sé honum sætt í munni, þótt hann feli það undir tungu sinni, |
13. | þótt hann treini sér það og vilji ekki sleppa því og haldi því eftir í miðjum gómnum, |
14. | þá breytist þó fæðan í innýflum hans, _ í nöðrugall í kviði honum. |
15. | Auð gleypti hann _ hann verður að æla honum aftur, Guð keyrir hann úr kviði hans. |
16. | Nöðrueitur saug hann, tunga eiturormsins deyðir hann. |
17. | Hann má ekki gleðjast yfir lækjum, yfir rennandi ám hunangs og rjóma. |
18. | Hann lætur af hendi aflaféð og gleypir það eigi, auðurinn sem hann græddi, veitir honum eigi eftirvænta gleði. |
19. | Því að hann kúgaði snauða og lét þá eftir hjálparlausa, sölsaði undir sig hús, en byggði ekki. |
20. | Því að hann þekkti enga ró í maga sínum, þó fær hann eigi forðað því, sem honum er dýrmætast. |
21. | Ekkert komst undan græðgi hans, fyrir því er velsæld hans eigi varanleg. |
22. | Þótt hann hafi allsnægtir, kemst hann í nauðir, allt magn mæðunnar kemur yfir hann. |
23. | Þá verður það: Til þess að fylla kvið hans sendir Guð í hann sína brennandi reiði og lætur mat sínum rigna yfir hann. |
24. | Flýi hann fyrir járnvopnunum, þá borar eirboginn hann í gegn. |
25. | Hann dregur örina út, þá kemur hún út um bakið, og hinn blikandi oddur kemur út úr galli hans _ skelfing grípur hann. |
26. | Allur ófarnaður er geymdur auðæfum hans, eldur, sem enginn blæs að, eyðir honum, hann etur það, sem eftir er í tjaldi hans. |
27. | Himinninn afhjúpar misgjörð hans, og jörðin gjörir uppreisn í móti honum. |
28. | Gróði húss hans fer í útlegð, rennur burt í allar áttir á degi reiðinnar.Þetta er óguðlegs manns hlutskipti frá Guði og arfleifð sú, sem honum er úthlutuð af hinum Almáttka. |
29. | Þetta er óguðlegs manns hlutskipti frá Guði og arfleifð sú, sem honum er úthlutuð af hinum Almáttka. |
← Job (20/42) → |