←  Psalms 107/150   →
خداوند را سپاس گوئید زیرا که او نیکوست و رحمتش تا به ابد. .1
فدیه شدگانِ خداوند این را بگویند، آنهائی که خداوند ایشان را از دست دشمن فدیه داده .2
و از کشورهای بیگانه، از شرق و غرب و شمال و جنوب جمع کرده است. .3
آن ها در صحرا و بیابان بیراهه آواره بودند و شهری برای سکونت نیافتند. .4
گرسنه و تشنه شدند و جان شان بیچاره و بینوا گردید. .5
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید. .6
آن ها را به راه مستقیم رهبری نمود تا به شهری مسکون درآمدند. .7
پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند. .8
زیرا که جان تشنه را سیراب نموده و جان گرسنه را با چیزهای نیکو سیر کرد. .9
بعضی شان در تاریکی و سایۀ موت نشسته بودند و در زندان و زنجیر رنج می بردند، .10
زیرا که آن ها از کلام خدا سرپیچی کرده و احکام خدای قادر متعال را بجا نیاورده بودند. .11
به همین جهت آن ها را در زیر بار زحمت و مشقت چنان ذلیل ساخت که از پا افتادند و مدد کنندۀ نبود. .12
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید. .13
آن ها را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و از بند و زنجیر آزاد کرد. .14
پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند. .15
زیرا که دروازه های برنجی را شکسته و پشت بندهای آهنی آنرا قطع می کند. .16
افراد نادان به خاطر روش شریرانۀ خود و به سبب گناهان خویش، در عذاب بودند. .17
جان شان از هر نوع خوراک بیزار بود و پای شان به لب گور رسیده بود. .18
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید. .19
کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و از مرگ و عذاب نجات داد. .20
پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند. .21
قربانی های شکرانگی بگذرانند و با شادمانی کارهای را که او کرده است، اعلام نمایند. .22
بعضی از آن ها با کشتی به بحر رفتند و در آب های عمیق مشغول کار شدند. .23
آن ها کارهای خداوند و شاهکارهای دست او را در اعماق بحر دیدند. .24
به فرمان او باد و طوفان برخاست و امواج بحر به طغیان آمد. .25
کشتی ها گاهی به هوا بلند می شدند و گاهی به اعماق بحر فرو می رفتند. جان شان در این تلاطم از حال رفت. .26
مانند مستان اُفتان و خیزان شدند و نمی دانستند که چه کار کنند. .27
آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از سختی های شان رهایی بخشید. .28
طوفان را آرام کرد و امواج بحر از تلاطم باز ایستادند. .29
وقتی آرامش حکمفرما گردید، همه خوشحال شدند و خداوند آن ها را به بندر مقصود رسانید. .30
پس خداوند را به سبب رحمتش و به سبب کارهای شگفت انگیز او با بنی آدم شکر کنند. .31
عظمت و جلال او را به جماعت قوم اعلام کنند و نزد بزرگان قوم او را ستایش کنند. .32
او دریاها را به بیابان و چشمه های آب را به زمین خشک و بی آب تبدیل کرد. .33
زمین حاصلخیز را به خاطر شرارت ساکنان آن به شوره زار مبدل ساخت. .34
بیابان را به دریاچۀ آب و زمین خشک را به چشمه های آب تبدیل کرد. .35
گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت خود آباد کنند. .36
در زمین آنجا به زراعت پرداختند، تاکستانها غرس نمودند و حاصل بسیار به دست آوردند. .37
خداوند آن ها را برکت داد که بی حد زیاد شدند و نگذاشت که رمه و گلۀ شان کم گردد. .38
باز کم گشتند و تحقیر شدند و در زیر ظلم و ستم رنج کشیدند. .39
خداوند رهبران ظالم را خوار و در ویرانه ها آواره می سازد، .40
اما مسکین را از رنج و سختی رهایی می دهد و قبیله ها را مثل گله ها زیاد می سازد. .41
صالحان این را می بینند و خوشی می کنند، اما دهان شرارت بسته می گردد. .42
کیست خردمند تا بدین چیزها تفکر نماید؟ که ایشان رحمت های خداوند را خواهند فهمید. .43
←  Psalms 107/150   →