←  Psalms 106/150   →
هَلّلِویاه، سپاس به خداوند! خداوند را سپاس گوئید زیرا که او نیکوست و رحمتش تا به ابد. .1
کیست که بتواند کارهای بزرگ خداوند را بیان کند و ستایش او را آنطوری که شایسته است بشنواند؟ .2
خوشا به حال آنانی که انصاف را نگاه دارند و آنکه عدالت را در همۀ وقت به عمل آورد. .3
ای خداوند به رضامندی ای که با قوم برگزیدۀ خود می داری، مرا یاد کن و به نجات خود از من تفقد نما. .4
تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم، در خوشی قوم برگزیدۀ تو حصه بگیرم و با میراث تو فخر نمایم. .5
ما و پدران ما گناه نموده ایم و خطا کرده، شرارت ورزیده ایم. .6
پدران ما معجزات تو را در مصر درک نکردند و رحمت های زیاد تو را به یاد نیاوردند، بلکه در جوار آب یعنی ساحل بحیرۀ احمر فتنه انگیختند. .7
با آنهم به خاطر نام خود و برای اینکه قدرت عظیم خود را ظاهر سازد، آن ها را نجات داد. .8
به فرمان او بحیرۀ احمر خشک گردید و قوم برگزیدۀ خود را از اعماق بحر، گویی از بین صحرا عبور داد. .9
آن ها را از دست دشمنان نجات داد و از دست بدخواهان رهایی بخشید. .10
آب دشمنان ایشان را طوری پوشانید که حتی یکی از آن ها هم باقی نماند. .11
آنگاه به کلام او ایمان آوردند و سرود حمد او را سرائیدند. .12
اما اعمال او را به زودی فراموش کردند و مشورت او را انتظار نکشیدند. .13
بلکه در آن بیابان به شهوت پرستی پرداختند و در دشت خدا را آزمایش کردند. .14
پس خواست دل شان را بجا آورد، لیکن جان شان را به مرض مهلکی مبتلا ساخت. .15
در بیابان به موسی و به هارون، تقدیس شدۀ خداوند، حسد بردند. .16
آنگاه زمین چاک شد و داتان را در خود فرو برد و همچنین ابیرام و خانوادۀ او را پوشانید. .17
بعد آتشی در بین شان افروخته شد و شعلۀ آتش شریران را سوزانید. .18
در حوریب گوساله ای ساختند و آن بت ریخته شده را پرستش کردند. .19
تمثال یک گاو علف خور را بر خدای پُر جلال خویش ترجیح دادند. .20
خدای نجات دهندۀ خود را که کارهای عظیمی را در مصر کرده بود، از یاد بردند. .21
معجزات او را در سرزمین حام و کارهای هولناک او را در بحیرۀ احمر، همه را فراموش کردند. .22
آنگاه خواست ایشان را هلاک کند، اما برگزیدۀ او موسی به شفاعت آن ها برخاست و غضب خدا را فرو نشاند که آن ها هلاک نسازد. .23
آن ها سرزمین مرغوب را خوار شمردند و به کلام وی اعتماد نکردند. .24
در خیمه های خود لب به شکایت گشودند و به آواز خداوند گوش ندادند. .25
پس دست خود را بر ضد آن ها برافراشت که ایشان را در آن بیابان از بین ببرد .26
و اولادۀ شان را در میان امت ها بیندازد و ایشان را در کشورهای بیگانه پراگنده سازد. .27
سپس به بتِ بعل فغور پیوستند و قربانی های تقدیم شده به بتها را خوردند. .28
با این اعمال خود خداوند را به خشم آوردند و به مرض کشنده ای گرفتار گردیدند. .29
آنگاه فینِحاس برخاست و داوری نمود و مرض کشنده از بین برداشته شد. .30
این برای او به عدالت محسوب گردید، نسلاً بعد نسل تا ابدالآباد. .31
خداوند را نزد آب های مریبه غضبناک ساختند. موسی هم به خاطر آن ها آزار دید .32
و چنان روح او را تلخ ساختند که لب به ناسزا گفتن گشود. .33
ایشان آن قوم های را که خداوند امر فرموده بود از بین نبردند، .34
بلکه با آن ها رابطۀ دوستی برقرار کردند و اعمال بت پرستان را آموختند. .35
بتهای شانرا پرستیدند و با این کار برای خود دام گذاشتند. .36
پسران و دختران خود را برای ارواح پلید قربانی نمودند. .37
خون بیگناهان یعنی خون پسران و دختران خود را ریختند و آنرا برای بتهای کنعان قربانی کردند. آن سرزمین از خون آلوده گردید. .38
آن ها به خاطر اعمال خود نجس شدند و بت پرستی آن ها در نظر خداوند حکم زنا را داشت. .39
آنگاه خشم خداوند بر قوم برگزیده اش افروخته شد و او از آن ها بیزار گردید. .40
پس ایشان را به دست امت ها تسلیم نمود تا آنانی که از ایشان نفرت داشتند، بر آن ها حکمرانی کنند. .41
دشمنان شان بر آن ها ظلم کردند و آن ها را زیر دست خود خوار و ذلیل ساختند. .42
خداوند بارها قوم برگزیدۀ خود را نجات داد، اما آن ها هر بار در برابر او فتنه برانگیختند و به خاطر گناه خویش خوار و ذلیل گردیدند. .43
با وجود این، وقتی که فریاد ایشان را شنید، به درماندگی آن ها توجه کرد. .44
به خاطر ایشان، پیمان خود را بیاد آورد و به سبب رحمت بی پایان خود، آن ها را مجازات نکرد .45
و دل اسیرکنندگان ایشان را به رحم آورد. .46
ای خداوند، خدای ما، ما را نجات ده! ما را از میان ممالک بیگانه جمع کن، تا نام مقدس تو را حمد گوئیم و ستایش تو افتخار ما باشد. .47
خداوند، خدای اسرائیل از ازل تا به ابد متبارک باد! و تمام قوم بگویند: «آمین!» هَلّلِویاه، سپاس به خداوند! .48
←  Psalms 106/150   →