←  Psalms 104/150   →
ای جان من، خداوند را ستایش کن. ای خداوند، خدای من، تو بسیار عظیم و به عزت و جلال ملبس هستی. .1
خویشتن را به نور پوشانیده و آسمان را مثل خیمه برافراشته ای. .2
خانۀ او بر فراز ابر ها بنا شده و ابر ها را عرادۀ خود ساخته و بر بالهای باد سوار می شود. .3
بادها را پیام رسان خود و شعله های آتش را خادمان خود می گرداند. .4
زمین را بر بنیاد آن استوار کرده که تا به ابد جنبش نخورد. .5
اوقیانوسها زمین را همچون جامه ای پوشاند و آب، کوهها را در بر گرفت. .6
از عتاب تو آبها به جریان آمدند و با صدای رعد تو به همه جا پراگنده شدند. .7
فراز کوهها را پوشاندند، در دره ها سرازیر گردیدند و به مکانی که مهیا ساختی جاری شدند. .8
برای آن ها حدودی را معین کردی تا از آن نگذرند و بار دیگر زمین را آب نپوشاند. .9
چشمه ها را در وادی ها جاری ساخت تا در میان کوهها روان شوند، .10
تمام حیوانات صحرا را سیراب می سازند و گوره خرها تشنگی خود را رفع می کنند. .11
پرندگان بر شاخه های درختان نزدیک آب آشیانه می سازند و نغمه سرایی می کنند. .12
با بارانی که از آسمان می فرستد، کوهها را سیراب می کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می گردد. .13
برای مواشی علف و برای انسانها نباتات را می رویاند تا غذای خود را از آن ها به دست آورند. .14
همچنان ثمرۀ تاک که دل انسان را شادمان می کند و روغن که چهرۀ او را شاداب می سازد و وجود انسان را به نان قوی می گرداند. .15
درختان خداوند شاداب می گردند، یعنی سروهای آزاد لبنان که او غرس کرده است. .16
پرندگان در آن ها آشیانه می سازند و اما درخت صنوبر لانۀ لگ لگ ها می باشد. .17
کوههای بلند پناهگاه بزهای کوهی و صخره ها لانۀ موشهای صحرائی هستند. .18
ماه را برای تعیین وقت ها ساخت و آفتاب زمان غروب خود را می داند. .19
شب را بوجود می آوری، تا در تاریکی آن، حیوانات وحشی جنگل بخرامند. .20
شیر بچگان برای شکار خود غُرش می کنند و خوراک خویش را از خدا می خواهند. .21
در وقت طلوع آفتاب دوباره به بیشۀ خود می آیند و استراحت می کنند. .22
آنگاه انسان برای کسب و کار خود بیرون می رود و تا شامگاه به وظیفۀ خود مشغول می باشد. .23
ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. همۀ آن ها را از روی حکمت انجام داده ای. زمین از مخلوقات تو پُر است. .24
در آن بحر وسیع و بزرگی که آفریده ای، جانورانِ بی شمار و حیوانات بزرگ و کوچک زندگی می کنند. .25
کشتی ها بر سطح آن روانند و لِویاتان، یعنی جانور بحری را که آفریده ای، در آن بازی می کند. .26
تمام مخلوقات تو منتظر اند تا تو روزی آن ها را بدهی. .27
آنچه را که به آن ها می دهی، آن ها جمع می کنند. دست خود را باز می کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می شوند. .28
وقتی از آن ها رو بر می گردانی، به وحشت می افتند و هنگامیکه جان شان را می گیری، می میرند و به خاک بر می گردند. .29
چون روح خود را می فرستی، مخلوقات آفریده می شوند و روی زمین تازه می گردد. .30
جلال خداوند تا به ابد است. خداوند از اعمال خلقت خود خوشنود باشد. .31
وقتی بر زمین نگاه می کند، زمین بلرزه می آید و چون کوهها را لمس می کند، آتشفشان می شوند. .32
تا زنده ام خداوند را با سرود پرستش خواهم کرد و تا زمانی که وجود دارم خدای خود را ستایش خواهم نمود. .33
باشد که تفکر دلم مورد پسند او واقع گردد و من در خداوند شادمانی خواهم کرد. .34
گناهکاران از روی زمین محو گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من خداوند را ستایش کن! هَلّلِویاه، سپاس به خداوند. .35
←  Psalms 104/150   →