←  Psalms (73/150)  →
1. Me siguri Perëndia është i mirë me Izraelin, me ata që janë të pastër nga zemra.
2. Por, sa për mua, gati gati po më pengoheshin këmbët dhe për pak hapat e mia do të shkisnin.
3. Sepse i kisha zili mburravecët, duke parë mirëqënien e njerëzve të këqij.
4. Sepse nuk ka dhembje në vdekjen e tyre, dhe trupi i tyre është i majmë.
5. Ata nuk po heqin si vdekatarët e tjerë, as pësojnë goditje si njerëzit e tjerë.
6. Prandaj kryelartësia i rrethon si një gjerdan dhe dhuna i mbështjell si një rrobe.
7. Sytë u dalin jashtë nga dhjami dhe përfytyrimet e çoroditura të zemrës së tyre vërshojnë.
8. Ata tallen dhe kurdisin me pabesi shtypjen, flasin me arrogancë.
9. E drejtojnë gojën e tyre kundër qiellit dhe gjuha e tyre përshkon tokën.
10. Prandaj njerëzit e tyre kthehen nga ajo anë dhe pijnë me të madhe ujërat e tyre,
11. dhe thonë: "Si është e mundur që Perëndia të dijë çdo gjë dhe të ketë njohuri te Shumë i Larti?".
12. Ja, këta janë të pabesë; megjithatë janë gjithnjë të qetë dhe i shtojnë pasuritë e tyre.
13. Më kot, pra, pastrova zemrën time dhe i lava duart në pafajësinë time.
14. Sepse jam goditur tërë ditën dhe jam ndëshkuar çdo mëngjes.
15. Sikur të kisha thënë: "Do të flas edhe unë kështu", ja, do të kisha mohuar brezin e bijve të tu.
16. Atëherë kërkova ta kuptoj këtë gjë, por ajo m'u duk shumë e vështirë.
17. Deri sa hyra në shenjtoren e Perëndisë dhe mora parasysh fundin e tyre.
18. Me siguri, ti i vë në vënde të rrëshqitshme dhe kështu i bën që të bien në shkatërrim.
19. Si u shkatërruan në një çast! Ata vdiqën të konsumuar nga tmerri!
20. Ashtu si në një ëndërr, kur zgjohesh, kështu edhe ti, o Zot, kur të zgjohesh, do të përbuzësh pamjen e tyre të kotë.
21. Kur zemra ime acarohej dhe e ndjeja veten sikur më shponin nga brenda,
22. unë isha pa mend dhe pa kuptim; para teje isha si një kafshë.
23. Por megjithatë unë jam gjithnjë me ty; ti më ke kapur nga dora e djathtë.
24. Ti do të më udhëheqësh me këshillën tënde dhe do të më çosh pastaj në lavdi.
25. Cilin kam në qiell veç teje? Dhe mbi tokë nuk dëshiroj tjetër njeri veç teje.
26. Mishi im dhe zemra ime nuk mund të ligështohen, por Perëndia është kështjella e zemrës sime dhe pjesa ime në përjetësi.
27. Sepse ja, ata që largohen prej teje do të vdesin; ti shkatërron tërë ata që, duke kurvëruar, largohen prej teje.
28. Por sa për mua, e mira është t'i afrohem Perëndisë; e kam bërë Zotin tim, Zotin, strehën time, për të treguar gjithë veprat e tua.
←  Psalms (73/150)  →