| ← Job (17/42) → |
| 1. | ‹‹Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni. |
| 2. | Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum. |
| 3. | ‹‹Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek? |
| 4. | Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın. |
| 5. | Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner. |
| 6. | ‹‹Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler. |
| 7. | Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi. |
| 8. | Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor. |
| 9. | Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor. |
| 10. | ‹‹Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım. |
| 11. | Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü. |
| 12. | Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‹Işık yakındır› diyorlar. |
| 13. | Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, |
| 14. | Çukura ‹Babam›, Kurda ‹Annem, kızkardeşim› diyorsam, |
| 15. | Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir? |
| 16. | Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?›› |
| ← Job (17/42) → |