← Psalms (49/150) → |
1. | Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm. |
2. | Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi! |
3. | Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi! |
4. | Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność. |
5. | Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję. |
6. | Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć? |
7. | Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się. |
8. | Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań. |
9. | (Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.) |
10. | Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu. |
11. | Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje. |
12. | Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi. |
13. | Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną. |
14. | Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela. |
15. | Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego. |
16. | Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela. |
17. | Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego. |
18. | Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego. |
19. | A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił: |
20. | Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości. Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną. |
← Psalms (49/150) → |