← Psalms (2/150) → |
1. | Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy? |
2. | Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc: |
3. | Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich. |
4. | Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich. |
5. | Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich, |
6. | Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją. |
7. | Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził. |
8. | Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi. |
9. | Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich. |
10. | Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi! |
11. | Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem. |
12. | Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają. |
← Psalms (2/150) → |