←  Psalms (2/150)  →

---

1.

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2.

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3.

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4.

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5.

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6.

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7.

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8.

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9.

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10.

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12.

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

---

←  Psalms (2/150)  →