| ← Psalms (12/150) → |
| 1. | Przedniejszemu śpiewakowi Seminit, pieśń Dawidowa. |
| 2. | Ratuj, Panie! boć już niestaje miłosiernego, a wyginęli uprzejmi z synów ludzkich. |
| 3. | Każdy mówi kłamstwo z bliźnim swoim: usty pochlebnemi, dwojakiem sercem mówią. |
| 4. | Niechajże Pan wytraci wszystkie wargi pochlebne, i język mówiący rzeczy wyniosłe. |
| 5. | Którzy mówią: Językiem naszym przewiedziemy, wargi nasze za nami są, któż jest panem naszym? |
| 6. | Dla zniszczenia ubogich, i dla wołania nędznych teraz powstanę, mówi Pan; postawię w bezpieczności tego, na którego sidła stawiają. |
| 7. | Słowa Pańskie są słowa czyste, jako srebro wypławione w piecu glinianym, siedm kroć przelewane. |
| 8. | Ty, Panie! zachowaj ich; strzeż ich od rodzaju tego aż na wieki. Ze wszystkich stron niepobożni krążą, gdy wywyższeni bywają najpodlejsi między synami ludzkimi. |
| ← Psalms (12/150) → |