←  Proverbs (17/31)  →
1. Lepszy jest kęs suchego chleba a w pokoju, niżeli pełen dom nabitego bydła ze swarem.
2. Sługa roztropny będzie panował nad synem, który jest ku hańbie; a między braćmi będzie dzielił dziedzictwo.
3. Tygiel srebra a piec złota doświadcza; ale Pan serc dośwadcza.
4. Zły pilnuje warg złośliwych, a kłamca słucha języka przewrotnego.
5. Kto się naśmiewa z ubogiego, uwłacza stworzycielowi jego; a kto się raduje z upadku czyjego, nie ujdzie pomsty.
6. Korona starców są synowie synów ich, a ozdoba synów są ojcowie ich.
7. Nie przystoi mowa poważna głupiemu, dopieroż księciu usta kłamliwe.
8. Jako kamień drogi, tak bywa dar wdzięczny temu, który go bierze; do czegokolwiek zmierzy, zdarzy mu się.
9. Kto pokrywa przestępstwo, szuka łaski; ale kto wznawia rzeczy, rozłącza przyjaciół.
10. Więcej waży gromienie u roztropnego, niżeli sto plag u głupiego.
11. Uporny tylko złego szuka, dla tego poseł okrutny będzie nań zesłany.
12. Lepiej jest człowiekowi spotkać się z niedźwiedzicą osierociałą, niżeli z głupim w głupstwie jego.
13. Kto oddaje złem za dobre, nie wynijdzie złe z domu jego.
14. Kto zaczyna zwadę, jest jako ten, co przekopuje wodę; przetoż niż się zwada rozsili, zaniechaj go.
15. Kto usprawiedliwia niezbożnego, a winnym czyni sprawiedliwego, oba jednako są obrzydliwością Panu.
16. Cóż po dostatku w ręku głupiego, ponieważ do nabycia mądrości rozumu nie ma?
17. Wszelkiego czasu miłuje przyjaciel, a w ucisku stawia się jako brat.
18. Człowiek głupi daje rękę, czyniąc rękojemstwo przed twarzą przyjaciela swego.
19. Kto miłuje zwadę, miłuje grzech; a kto wynosi usta swe, szuka upadku.
20. Przewrotny w sercu nie znajduje dobrego; a kto jest przewrotnego języka, wpadnie we złe.
21. Kto spłodził głupiego, na smutek swój spłodził go, ani się rozweseli ojciec niemądrego.
22. Serce wesołe oczerstwia jako lekarstwo; ale duch sfrasowany wysusza kości.
23. Niezbożny potajemnie dar bierze, aby podwrócił ścieszki sądu.
24. Na twarzy roztropnego znać mądrość; ale oczy głupiego aż na kraju ziemi.
25. Syn głupi żałością jest ojcu swemu, a gorzkością rodzicielce swojej.
26. Zaiste nie dobra, winować sprawiedliwego, albo żeby przełożeni kogo dla cnoty bić mieli.
27. Kto zawściąga mowy swe, jest umiejętnym; drogiego ducha jest mąż rozumny.
28. Gdy głupi milczy, za mądrego poczytany bywa; a który zatula wargi swoje, za rozumnego.
←  Proverbs (17/31)  →