Luke (24/24)

← Luke (24/24)

A pierwszego dnia po sabacie bardzo rano przyszły do grobu, niosąc rzeczy wonne, które były nagotowały i niektóre inne z niemi;

I znalazły kamień odwalony od grobu.

A wszedłszy w grób, nie znalazły ciała Pana Jezusowego.

I stało się, gdy się dlatego zatrwożyły, że oto dwaj mężowie stanęli przy nich w szatach świetnych.

A gdy się one bały i schyliły twarz swoję ku ziemi, rzekli do nich: Cóż szukacie żyjącego między umarłymi?

Nie maszci go tu, ale wstał: wspomnijcie, jako wam powiadał, gdy jeszcze był w Galilei,

Mówiąc: Iż Syn człowieczy musi być wydany w ręce ludzi grzesznych, i być ukrzyżowany, a trzeciego dnia zmartwychwstać.

I wspomniały na słowa jego.

A wróciwszy się od grobu, oznajmiły to wszystko onym jedenastu i innym wszystkim.

10.

A była Maryja Magdalena i Joanna, i Maryja, matka Jakóbowa, i inne z niemi, które to powiadały Apostołom.

11.

Ale się im zdały jako plotki słowa ich, i nie wierzyli im.

12.

Tedy Piotr wstawszy, bieżał do grobu, a nachyliwszy się, ujrzał same tylko prześcieradła leżące, i odszedł, dziwując się sam u siebie temu, co się stało.

13.

A oto dwaj z nich tegoż dnia szli do miasteczka, które było na sześćdziesiąt stajan od Jeruzalemu, które zwano Emaus.

14.

A ci rozmawiali z sobą o tem wszystkiem, co się było stało.

15.

I stało się, gdy oni rozmawiali i wespół się pytali, że i Jezus przybliżywszy się, szedł z nimi.

16.

Ale oczy ich były zatrzymane, aby go nie poznali.

17.

I rzekł do nich: Cóż to za rozmowy, które macie między sobą idąc, a jesteście smutni?

18.

A odpowiadając mu jeden, któremu było imię Kleofas, rzekł mu: Tyś sam przychodniem w Jeruzalemie, a nie wiesz, co się w niem w tych dniach stało?

19.

I rzekł im: Cóż? A oni mu rzekli: O Jezusie Nazareńskim, który był mąż prorok, mocny w uczynku i w mowie przed Bogiem i wszystkim ludem;

20.

A jako go wydali przedniejsi kapłani i przełożeni nasi, aby był skazany na śmierć; i ukrzyżowali go.

21.

A myśmy się spodziewali, iż on miał odkupić Izraela; ale teraz temu wszystkiemu dziś jest trzeci dzień, jako się to stało.

22.

Lecz i niewiasty niektóre z naszych przestraszyły nas, które raniuczko były u grobu;

23.

A nie znalazłszy ciała jego, przyszły powiadając, iż widzenie Anielskie widziały, którzy powiadają, iż on żyje.

24.

I chodzili niektórzy z naszych do grobu, i tak znaleźli, jako i niewiasty powiadały; ale samego nie widzieli.

25.

Tedy on rzekł do nich: O głupi, a leniwego serca ku wierzeniu temu wszystkiemu, co powiedzieli prorocy!

26.

Azaż nie musiał Chrystus tego cierpieć i wnijść do chwały swojej?

27.

A począwszy od Mojżesza i od wszystkich proroków, wykładał im wszystkie one Pisma, które o nim napisane były.

28.

I przybliżył się ku miasteczku, do którego szli, a on pokazywał, jakoby miał dalej iść.

29.

Ale go oni przymusili, mówiąc: Zostań z nami, boć się ma ku wieczorowi, i już się dzień nachylił. I wszedł, aby został z nimi.

30.

I stało się, gdy on siedział z nimi za stołem, wziąwszy chleb, błogosławił, a łamiąc podawał im.

31.

I otworzyły się oczy ich, i poznali go; ale on zniknął z oczu ich.

32.

I mówili między sobą: Izali serce nasze nie pałało w nas, gdy z nami w drodze mówił, i gdy nam Pisma otwierał?

33.

A wstawszy onejże godziny, wrócili się do Jeruzalemu, i znaleźli zgromadzonych onych jedenaście, i tych, którzy z nimi byli,

34.

Powiadających: Iż wstał Pan prawdziwie, i ukazał się Szymonowi.

35.

A oni też powiedzieli, co się stało w drodze, i jako go poznali w łamaniu chleba.

36.

A gdy oni to mówili, stanął sam Jezus w pośrodku nich, i rzekł im: Pokój wam!

37.

A oni przelęknąwszy się i przestraszeni będąc, mniemali, iż ducha widzieli.

38.

I rzekł im: Czemuście się zatrwożyli, i czemu myśli wstępują do serc waszych?

39.

Oglądajcie ręce moje i nogi moje, żemci ja jest on; dotykajcie się mnie, a obaczcie; bo duch nie ma ciała ani kości, jako widzicie, że ja mam.

40.

A to rzekłszy, pokazał im ręce i nogi.

41.

Lecz gdy oni jeszcze nie wierzyli od radości, ale się dziwowali, rzekł im: Macie tu co jeść?

42.

A oni mu podali sztukę ryby pieczonej i plastr miodu.

43.

A on wziąwszy, jadł przed nimi.

44.

I rzekł do nich: Teć są słowa, którem mówił do was, będąc jeszcze z wami, iż się musi wypełnić wszystko, co napisano w zakonie Mojżeszowym i w prorokach, i w psalmach o mnie.

45.

Tedy im otworzył zmysł, żeby rozumieli Pisma.

46.

I rzekł im: Takci napisano, i tak musiał Chrystus cierpieć, i trzeciego dnia zmartwychwstać;

47.

I aby była kazana w imieniu jego pokuta i odpuszczenie grzechów między wszystkimi narody, począwszy od Jeruzalemu.

48.

A wy jesteście świadkami tego.

49.

A oto ja poślę na was obietnicę Ojca mego, a wy zostańcie w mieście Jeruzalemie, dokąd nie będziecie przyobleczeni mocą z wysokości.

50.

I wywiódł je precz aż do Betanii, a podniósłszy ręce swoje błogosławił im.

51.

I stało się, gdy im błogosławił, rozstał się z nimi, i był niesiony w górę do nieba.

52.

A oni pokłoniwszy mu się, wrócili się do Jeruzalemu z radością wielką.

53.

I byli zawsze w kościele, chwaląc i błogosławiąc Boga. Amen.

← Luke (24/24)