←  Job (17/42)  →
1. Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.
2. Zaiste naśmiewcy są przy mnie, a w ich draźnieniu mieszka oko moje.
3. Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.
4. Boś serce ich ukrył przed wyrozumieniem; przetoż ich nie wywyższysz.
5. Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.
6. Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.
7. Zaćmione jest dla żałości oko moje, a wszystkie myśli moje są jako cień.
8. Zdumieją się szczerzy nad tem; a niewinny przeciwko obłudnikowi powstanie.
9. Będzie się trzymał sprawiedliwy drogi swojej; a kto ma czyste ręce, przyczyni mocy.
10. Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.
11. Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.
12. Noc mi się w dzień obraca; a światłość skraca się dla ciemości.
13. Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.
14. Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.
15. Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?
16. W głębię grobu zstąpię, ponieważ w prochu spólny odpoczynek wszystkich.
←  Job (17/42)  →