← Hebrews (10/13) → |
1. | Albowiem zakon mając cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, jednakiemiż ofiarami, które na każdy rok ustawicznie ofiarują, nigdy nie może tych, którzy do nich przystępują, doskonałymi uczynić. |
2. | Bo inaczej przestano by ich było ofiarować, przeto żeby już nie mieli żadnego sumienia o grzechy ci, którzy ofiarują, będąc raz oczyszczeni. |
3. | Ale przy tych ofiarach dzieje się przypomnienie grzechów na każdy rok. |
4. | Albowiem nie można rzec, aby krew wołów i kozłów miała gładzić grzechy. |
5. | Przetoż wchodząc na świat, mówi: Ofiary i obiaty nie chciałeś, aleś mi ciało sposobił. |
6. | Całopalenia i ofiary za grzech nie upodobałyć się. |
7. | Tedym rzekł: Oto idę (na początku księgi napisano o mnie), abym czynił, o Boże! wolę twoję; |
8. | Powiedziawszy wyżej: Żeś ofiary i obiaty, i całopalenia za grzech nie chciał, ani sobie upodobał, (które według zakonu bywają ofiarowane). |
9. | Tedy rzekł: Oto idę, abym czynił, o Boże wolę twoję; znosi pierwsze, aby wtóre postanowił. |
10. | Przez którą wolę jesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz uczynioną. |
11. | A wszelkić kapłan stoi na każdy dzień, służbę Bożą odprawując, a jednakież ofiary częstokroć ofiarując, które nigdy grzechów zgładzić nie mogą. |
12. | Lecz ten jednę ofiarę ofiarowawszy za grzechy, na wieki siedzi na prawicy Bożej, |
13. | Na koniec oczekując, ażby położeni byli nieprzyjaciele jego podnóżkiem nóg jego. |
14. | Albowiem jedną ofiarą doskonałymi uczynił na wieki tych, którzy bywają poświęceni. |
15. | A świadczy nam to i sam Duch Święty; albowiem powiedziawszy pierwej: |
16. | Toć jest przymierze, które postanowię z nimi po onych dniach, mówi Pan: Dam prawa moje do serca ich, a na myślach ich napiszę je. |
17. | A grzechów ich i nieprawości ich nie wspomnę więcej: |
18. | A gdzieć jest odpuszczenie ich, jużci więcej ofiary nie potrzeba za grzech. |
19. | Mając tedy, bracia! wolność, wnijść do świątnicy przez krew Jezusową, |
20. | (Drogą nową i żywą, którą nam poświęcił przez zasłonę, to jest przez ciało swoje.) |
21. | I kapłana wielkiego nad domem Bożym; |
22. | Przystąpmyż z prawdziwem sercem w zupełności wiary, mając oczyszczone serca od sumienia złego, |
23. | I omyte ciało wodą czystą, trzymajmy wyznanie nadziei niechwiejące się; (boć wierny jest ten, który obiecał;) |
24. | I przypatrujmy się jedni drugim ku pobudzaniu się do miłości i do dobrych uczynków, |
25. | Nie opuszczając społecznego zgromadzenia naszego, jako niektórzy obyczaj mają, ale napominając jedni drugich, a to tem więcej, czem więcej widzicie, iż się on dzień przybliża. |
26. | Albowiem jeźlibyśmy dobrowolnie grzeszyli po wzięciu znajomości prawdy, nie zostawałaby już ofiara za grzechy; |
27. | Ale straszliwe niejakie oczekiwanie sądu i zapalenie ognia, który pożreć ma przeciwników. |
28. | Kto by odrzucił zakon Mojżeszowy, bez miłosierdzia za świadectwem dwóch albo trzech umiera. |
29. | Co się wam zda? Jakoż sroższego karania godzien jest ten, kto by Syna Bożego podeptał i krew przymierza, przez którą był poświęcony, za pospolitą miał, i Ducha łaski zelżył? |
30. | Albowiem znamy tego, który powiedział: Mnie pomsta, Ja oddam, mówi Pan; i zasię: Pan sądzić będzie lud swój. |
31. | Strasznać rzecz jest wpaść w ręce Boga żywego. |
32. | Wspomnijcie na dni pierwsze, w których będąc oświeceni, znosiliście wielki bój utrapienia, |
33. | Lubo to, gdyście byli i urąganiem, i utrapieniem na podziw wystawieni lub też gdyście się stali uczestnikami tych, z którymi się tak obchodzono. |
34. | Albowiemeście i z więzienia mego ze mną utrapieni byli i rozchwycenie majętności waszych przyjęliście z radością, wiedząc, że macie w sobie lepszą majętność w niebie, i trwającą. |
35. | Przetoż nie odrzucajcie ufności waszej, która ma wielką zapłatę. |
36. | Albowiem cierpliwości wam potrzeba, abyście wolę Bożą czyniąc, odnieśli obietnicę. |
37. | Boć jeszcze bardzo, bardzo maluczko, a oto ten, który ma przyjść, przyjdzie, a nie omieszka. |
38. | A sprawiedliwy z wiary żyć będzie; a jeźliby się kto schraniał, nie kocha się w nim dusza moja. |
39. | Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się schraniają ku zginieniu, ale z tych, którzy wierzą ku pozyskaniu duszy. |
← Hebrews (10/13) → |