←  Ecclesiastes (3/12)  →

---

1.

Każda rzecz ma swój czas, i każde przedsięwzięcie ma swój czas pod niebem.

2.

Jest czas rodzenia i czas umierania; czas sadzenia, i czas wycinania tego, co sadzono;

3.

Czas zabijania, i czas leczenia; czas rozwalania, i czas budowania;

4.

Czas płaczu, i czas śmiechu; czas smutku, i czas skakania;

5.

Czas rozrzucania kamieni, i czas zbierania kamieni; czas obłapiania, i czas oddalenia się od obłapiania;

6.

Czas szukania, i czas stracenia; czas chowania, i czas odrzucenia;

7.

Czas rozdzierania, i czas zszywania; czas milczenia, i czas mówienia;

8.

Czas miłowania, i czas nienawidzenia; czas wojny, i czas pokoju.

9.

Cóż tedy ma ten, co pracuje, z tego, około czego pracuje?

10.

Widziałem pracę, którą dał Bóg synom ludzkim, aby się nią bawili.

11.

Wszystko dobrze czyni czasu swego; owszem i żądość świata dał do serca ich, choć człowiek dzieła tego, które Bóg sprawuje, ani początku, ani końca nie dochodzi.

12.

Stąd wiem, że nic lepszego nie mają, jedno aby się weselili, a czynili dobrze za żywota swego.

13.

Acz i to, gdy każdy człowiek je i pije, i używa dobrze wszystkiej pracy swojej, jest dar Boży.

14.

Wiem i to, że cokolwiek Bóg czyni, trwa na wieki; i że się do tego nic nie może przydać, ani z tego co ująć; a czyni to Bóg, aby się bali oblicza jego.

15.

To, co było, teraz jest, a co będzie, już było; albowiem Bóg odnawia to, co przeminęło.

16.

Nadtom jeszcze widział pod słońcem na miejscu sądu niepobożność, a na miejscu sprawiedliwości niesprawiedliwość.

17.

I rzekłem w sercu swem: Sprawiedliwego i niezbożnego Bóg sądzić będzie; bo czas każdemu przedsięwzięciu i każdej sprawy tam będzie.

18.

Nadto rzekłem w sercu swem o sprawie synów ludzkich, że im Bóg okazał, aby wiedzieli, że są podobni bydłu.

19.

Bo przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę; bo wszystko jest marność.

20.

Wszystko to idzie na jedno miejsce; a wszystko jest z prochu, i wszystko się zaś w proch obraca.

21.

A któż wie, że duch synów ludzkich wstępuje w górę? a duch bydlęcy, że zstępuje pod ziemię?

22.

Przetoż obaczyłem, że człowiekowi niemasz nic lepszego, jedno weselić się z pracy swej, gdyż to jest dział jego; albowiem któż go do tego przywiedzie, aby poznał to, co ma być po nim?

---

←  Ecclesiastes (3/12)  →