| ← Numbers 35/36 → |
| و خداوند موسی را در عربات موآب نزد اردن در مقابل اریحا خطاب كرده،گفت: | .1 |
| « بنی‌اسرائیل را امر فرما كه از نصیب ملك خود شهرها برای سكونت به لاویان بدهند، و نواحی شهرها را از اطراف آنها به لاویان بدهید. | .2 |
| و شهرها بجهت سكونت ایشان باشد، و نواحی آنها برای بهایم و اموال و سایر حیوانات ایشان باشد. | .3 |
| و نواحی شهرها كه به لاویان بدهید از دیوار شهر بیرون از هر طرف هزار ذراع باشد. | .4 |
| و از بیرون شهر به طرف مشرق دو هزار ذراع، و به طرف جنوب دو هزار ذراع، و به طرف مغرب دو هزار ذراع، و به طرف شمال دو هزار ذراع بپیمایید. و شهر در وسط باشد و این نواحی شهرها برای ایشان خواهد بود. | .5 |
| « و از شهرها كه به لاویان بدهید شش شهر ملجأ خواهد بود، و آنها را برای قاتل بدهید تا به آنجا فرار كند و سوای آنها چهل و دو شهر بدهید. | .6 |
| پس جمیع شهرها كه به لاویان خواهید داد، چهل و هشت شهر با نواحی آنها خواهد بود. | .7 |
| و اما شهرهایی كه از ملك بنی‌اسرائیل می‌دهید از كثیر، كثیر و از قلیل، قلیل بگیرید. هر كس به اندازۀ نصیب خود كه یافته باشد از شهرهای خود به لاویان بدهد.» | .8 |
| و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت: | .9 |
| « بنی‌اسرائیل را خطاب كرده، به ایشان بگو: چون شما از اردن به زمین كنعان عبور كنید، | .10 |
| آنگاه شهرها برای خود تعیین كنید تا شهرهای ملجأ برای شما باشد، تا هر قاتلی كه شخصی را سهواً كشته باشد، به آنجا فرار كند. | .11 |
| و این شهرها برای شما بجهت ملجأ از ولّی مقتول خواهد بود، تا قاتل پیش از آنكه به حضور جماعت برای داوری بایستد، نمیرد. | .12 |
| « و از شهرهایی كه می‌دهید، شش شهر ملجأ برای شما باشد. | .13 |
| سه شهر از آنطرف اردن بدهید، و سه شهر در زمین كنعان بدهید تا شهرهای ملجأ باشد. | .14 |
| بجهت بنی‌اسرائیل و غریب و كسی كه در میان شما وطن گزیند، این شش شهر برای ملجأ باشد تا هر كه شخصی را سهواً كشته باشد به آنجا فرار كند. | .15 |
| « و اگر او را به آلت آهنین زد كه مرد، او قاتل است و قاتل البته كشته شود. | .16 |
| و اگر او را با دست خود به سنگی كه از آن كسی كشته شود، بزند تا بمیرد، او قاتل است و قاتل البته كشته شود. | .17 |
| و اگر او را به چوب دستی كه به آن كسی كشته شود، بزند تا بمیرد، او قاتل است و قاتل البته كشته شود. | .18 |
| ولّی خون، خود، قاتل را بكشد. هرگاه به او برخورَد، او را بكشد. | .19 |
| و اگر از روی بغض او را با تیغ زد یا قصداً چیزی بر او انداخت كه مرد، | .20 |
| یا از روی عداوت او را با دست خود زد كه مرد، آن زننده چون كه قاتل است البته كشته شود؛ ولّی خون هرگاه به قاتل برخورَد، او را بكشد. | .21 |
| « لیكن اگر او را بدون عداوت سهواً تیغ زند یا چیزی بدون قصد بر او اندازد، | .22 |
| و اگر سنگی را كه كسی به آن كشته شود نادیده بر او بیندازد كه بمیرد و با وی دشمنی نداشته، و بداندیش او نبوده باشد، | .23 |
| پس جماعت در میان قاتل و ولّی خون برحسب این احكام داوری نمایند. | .24 |
| و جماعت، قاتل را از دست ولّی خون رهایی دهند، و جماعت، وی را به شهر ملجای او كه به آن فرار كرده بود برگردانند، و او در آنجا تا موت رئیس كهنه كه به روغن مقدس مسح شده است، ساكن باشد. | .25 |
| و اگر قاتل وقتی از حدود شهر ملجای خود كه به آن فرار كرده بود بیرون آید، | .26 |
| و ولّی خون، او را بیرون حدود شهر ملجایش بیابد، پس ولّی خون قاتل را بكشد؛ قصاص خون برای او نشود. | .27 |
| زیـرا كه می‌بایست تا وفات رئیس كهنه در شهر ملجـای خـود مانـده باشد، و بعـد از وفات رئیس كهنه، قاتل به زمین ملك خود برگردد. | .28 |
| « و این احكام برای شما در قرنهای شما در جمیع مسكنهای شما فریضۀ عدالتی خواهد بود. | .29 |
| « هر كه شخصی را بكشد پس قاتل به گواهی شاهدان كشته شود، و یك شاهد برای كشته شدن كسی شهادت ندهد. | .30 |
| و هیچ فدیه به عوض جان قاتلی كه مستوجب قتل است، مگیرید بلكه او البته كشته شود. | .31 |
| و از كسی كه به شهر ملجای خود فرار كرده باشد فدیه مگیرید، كه پیش از وفات كاهن برگردد و به زمین خود ساكن شود. | .32 |
| و زمینی را كه در آن ساكنید ملوث مسازید، زیرا كه خون، زمین را ملوث می‌كند، و زمین را برای خونی كه در آن ریخته شود، كفاره نمی‌توان كرد مگر به خون كسی كه آن را ریخته باشد. | .33 |
| پس زمینی را كه شمـا در آن ساكنید و من در میان آن ساكن هستم نجس مسازید، زیرا من كه یهوه هستم در میان بنی‌اسرائیل ساكن می‌باشم.» | .34 |
| ← Numbers 35/36 → |