James 1/5 → |
یعقوب، که غلام خدا و خداوندْ عیسی مسیح است، به دوازده سبط که پراکنده هستند؛ خوش باشید. | .1 |
ای برادران من، وقتی که در تجربههای گوناگون مبتلا شوید، کمال خوشی دانید؛ | .2 |
چونکه میدانید که امتحان ایمان شما صبر را پیدا میکند. | .3 |
لکن صبر را عمل تاّم خود باشد، تا کامل و تمام شوید و محتاج هیچ چیز نباشید. | .4 |
و اگر از شما کسی محتاج به حکمت باشد، سؤال بکند از خدایی که هر کس را به سخاوت عطا میکند و ملامت نمینماید، و به او داده خواهد شد. | .5 |
لکن به ایمان سؤال بکند، و هرگز شک نکند. زیرا هرکه شک کند، مانند موج دریاست که از باد رانده و متلاطم میشود. | .6 |
زیرا چنین شخص گمان نبرد که از خداوند چیزی خواهد یافت. | .7 |
مرد دودل در تمام رفتار خود ناپایدار است. | .8 |
لکن برادرِ مسکین به سرافرازی خود فخر بنماید، | .9 |
و دولتمند از مسکنت خود، زیرا مثل گُلِ علف در گذر است. | .10 |
از آنرو که آفتاب با گرمی طلوع کرده، علف را خشکانید و گُلَشْ به زیر افتاده، حُسن صورتش زایل شد: به همینطور شخص دولتمند نیز در راههای خود، پژمرده خواهد گردید. | .11 |
خوشابحال کسی که متحمّل تجربه شود، زیرا که چون آزموده شد، آن تاج حیاتی را که خداوند به محبّان خود وعده فرموده است خواهد یافت. | .12 |
هیچکس چون در تجربه افتد، نگوید، خدا مرا تجربه میکند، زیرا خدا هرگز از بدیها تجربه نمیشود و او هیچکس را تجربه نمیکند. | .13 |
لکن هرکس در تجربه میافتد، وقتی که شهوت وی او را میکَشَد، و فریفته میسازد. | .14 |
پس شهوت آبستن شده، گناه را میزاید و گناه به انجام رسیده، موت را تولید میکند. | .15 |
ای برادرانِ عزیز من، گمراه مشوید! | .16 |
هر بخشندگیِ نیکو و هر بخششِ کامل از بالا است، و نازل میشود از پدر نورها، که نزد او هیچ تبدیل و سایهٔ گَردِش نیست. | .17 |
او محض ارادهٔ خود ما را بهوسیلهٔ کلمه حقّ تولید نمود، تا ما چون نوبر مخلوقات او باشیم. | .18 |
بنابراین، ای برادرانِ عزیز من، هرکس در شنیدن تند، و در گفتن آهسته، و در خشم سُست باشد، | .19 |
زیرا خشمِ انسان عدالت خدا را به عمل نمیآورد. | .20 |
پس هر نجاست و افزونیِ شرّ را دور کنید و با فروتنی، کلامِ کاشته شده را بپذیرید، که قادر است که جانهای شما را نجات بخشد. | .21 |
لکن کنندگانِ کلام باشید نه فقط شنوندگان، که خود را فریب میدهند. | .22 |
زیرا اگر کسی کلام را بشنود و عمل نکند، شخصی را ماند که صورت طبیعیِ خود را در آینه مینگرد: | .23 |
زیرا خود را نگریست و رفت و فوراً فراموش کرد که چطور شخصی بود. | .24 |
لکن کسی که بر شریعتِ کاملِ آزادی چشم دوخت، و در آن ثابت ماند، او چون شنوندهٔ فراموشکار نمیباشد، بلکه کنندهٔ عمل، پس او در عمل خود مبارک خواهد بود. | .25 |
اگر کسی از شما گمان برد که پرستندهٔ خدا است و عنان زبان خود را نکشد، بلکه دل خود را فریب دهد، پرستش او باطل است. | .26 |
پرستش صاف و بیعیب نزد خدا و پدر این است، که یتیمان و بیوهزنان را در مصیبت ایشان تفقّد کنند، [و] خود را از آلایش دنیا نگاه دارند. | .27 |
James 1/5 → |