| ← Ecclesiastes 7/12 → |
| نیك‌نامی از روغن معطّر بهتر است و روز مُمات از روز ولادت. | .1 |
| رفتن به خانه ماتم از رفتن به خانه ضیافت بهتر است زیرا كه این‌آخرتِ همه مردمان است و زندگان این را در دل خود می‌نهند. | .2 |
| حزن از خنده بهتر است زیرا كه از غمگینی صورت، دل اصلاح می‌شود. | .3 |
| دل حكیمان در خانه ماتم است و دل احمقان در خانه شادمانی. | .4 |
| شنیدن عتاب حكیمان بهتر است از شنیدن سرود احمقان، | .5 |
| زیرا خنده احمقان مثل صدای خارها در زیر دیگ است و این نیز بطالت است. | .6 |
| به درستی كه ظلم، مردِ حكیم را جاهل می‌گرداند و رشوه، دل را فاسد می‌سازد. | .7 |
| انتهای امر از ابتدایش بهتر است؛ و دل حلیم از دل مغرور نیكوتر. | .8 |
| در دل خود به زودی خشمناك مشو زیرا خشم در سینه احمقان مستقّر می‌شود. | .9 |
| مگو چرا روزهای قدیم از این زمان بهتر بود، زیرا كه در این خصوص از روی حكمت سؤال نمی‌كنی. | .10 |
| حكمت مثل میراث نیكو است بلكه به جهت بینندگان آفتاب نیكوتر. | .11 |
| زیرا كه حكمت ملجایی است و نقره ملجایی؛ اما فضیلتِ معرفت این است كه حكمت صاحبانش را زندگی می‌بخشد. | .12 |
| اعمال خدا را ملاحظه نما زیرا كیست كه بتواند آنچه را كه او كج ساخته است راست نماید؟ | .13 |
| در روز سعادتمندی شادمان باش و در روز شقاوت تأمل نما زیرا خدا این را به ازاء آن قرار داد كه انسان هیچ چیز را كه بعد از او خواهد شد دریافت نتواند كرد. | .14 |
| این همه را در روزهای بطالت خود دیدم. مرد عادل هست كه در عدالتش هلاك می‌شود ومرد شریر هست كه در شرارتش عمر دراز دارد. | .15 |
| پس گفتم به افراط عادل مباش و خود را زیاده حكیم مپندار مبادا خویشتن را هلاك كنی. | .16 |
| و به افراط شریر مباش و احمق مشو مبادا پیش از اجلت بمیری. | .17 |
| نیكو است كه به این متمسّك شوی و از آن نیز دست خود را برنداری زیرا هر كه از خدا بترسد، از این هر دو بیرون خواهد آمد. | .18 |
| حكمت مرد حكیم را توانایی می‌بخشد بیشتر از ده حاكم كه در یك شهر باشند. | .19 |
| زیرا مرد عادلی در دنیا نیست كه نیكویی ورزد و هیچ خطا ننماید. | .20 |
| و نیز به همه سخنانی كه گفته شود دل خود را منه، مبادا بنده خود را كه تو را لعنت می‌كند بشنوی. | .21 |
| زیرا دلت می‌داند كه تو نیز بسیار بارها دیگران را لعنت نموده‌ای. | .22 |
| این همه را با حكمت آزمودم و گفتم به حكمت خواهم پرداخت اما آن از من دور بود. | .23 |
| آنچه هست، دور و بسیار عمیق است. پس كیست كه آن را دریافت نماید؟ | .24 |
| پس برگشته دل خود را بر معرفت و بحث و طلب حكمت و عقل مشغول ساختم تا بدانم كه شرارت حماقت است و حماقت دیوانگی است. | .25 |
| و دریافتم كه زنی كه دلش دامها و تله‌ها است و دستهایش كمندها می‌باشد، چیز تلختر از موت است. هر كه مقبول خدا است، از وی رستگار خواهد شد اما خطاكار گرفتار وی خواهد گردید. | .26 |
| جامعه می‌گوید كه اینك چون این را با آن مقابله كردم تا نتیجه را دریابم این را دریافتم، | .27 |
| كه جان من تا به حال آن را جستجو می‌كند و نیافتم. یك مرد از هزار یافتم اما از جمیع آنها زنی نیافتم. | .28 |
| همانا این را فقط دریافتم كه خدا آدمی را راست آفرید، اما ایشان مخترعات بسیارطلبیدند. | .29 |
| ← Ecclesiastes 7/12 → |