| ← Deuteronomy 25/34 → |
| اگر در میان مردم مرافعه‌ای باشد و به محاكمه آیند و در میان ایشان داوری نمایند، آنگاه عادل را عادل شمارند، و شریر را ملزم سازند. | .1 |
| و اگر شریر مستوجب تازیانه باشد، آنگاه داورْ او را بخواباند و حكم دهد تا او را موافق شرارتش به حضور خود به شماره بزنند. | .2 |
| چهل تازیانه او را بزند و زیاد نكند، مبادا اگر از این زیاده كرده، تازیانۀ بسیار زند، برادرت در نظر تو خوار شود. | .3 |
| دهن گاو را هنگامی كه خرمن را خرد می‌كند، مبند. | .4 |
| اگر برادران با هم ساكن باشند و یكی از آنها بی‌اولاد بمیرد، پس زنِ آن متوفی، خارج به شخص بیگانه داده نشود، بلكه برادر شوهرش به او درآمده، او را برای خود به زنی بگیرد، و حق برادر شوهری را با او بجا آورد. | .5 |
| و نخست‌زاده‌ای كه بزاید به اسم برادر متوفای او وارث گردد، تا اسمش از اسرائیل محو نشود. | .6 |
| و اگر آن مرد به گرفتن زن برادرش راضی نشود، آنگاه زن برادرش به دروازه نزد مشایخ برود و گوید: «برادر شوهر من از برپا داشتن اسم برادر خود در اسرائیل انكار می‌كند، و از بجا آوردن حق برادر شوهری با من ابا می‌نماید.» | .7 |
| پس مشایخ شهرش او را طلبیده، با وی گفتگو كنند، واگر اصرار كرده، بگوید نمی‌خواهم او را بگیرم، | .8 |
| آنگاه زن برادرش نزد وی آمده، به حضور مشایخ كفش او را از پایش بكند، و به رویش آب دهن اندازد، و در جواب گوید: «با كسی كه خانۀ برادر خـود را بنا نكنـد، چنین كـرده شود.» | .9 |
| و نام او در اسرائیل، خانۀ كفش كنـده خوانـده شـود. | .10 |
| و اگر دو شخص با یكدیگر منازعه نمایند، و زن یكی پیش آید تا شوهر خود را از دست زننده‌اش رها كند و دست خود را دراز كرده، عورت او را بگیرد، | .11 |
| پس دست او را قطع كن و چشم تو بر او ترحم نكند. | .12 |
| در كیسۀ تو وزنه‌های مختلف، بزرگ و كوچك نباشد. | .13 |
| در خانۀ تو كیلهای مختلفْ، بزرگ و كوچك، نباشد. | .14 |
| تو را وزن صحیح و راست باشد و تو را كیل صحیح و راست باشد، تا عمـرت در زمینـی كه یهُوَه، خدایت، به تو می‌دهد دراز شود. | .15 |
| زیرا هر كه این كار كند یعنی هر كه بی‌انصافی نماید، نزد یهُوَه خدایت مكروه است. | .16 |
| بیاد آور آنچه عمالیق وقت بیرون آمدنت از مصـر در راه به تـو نمودند. | .17 |
| كه چگونه تو را در راه، مقابله كـرده، همۀ واماندگان را در عقب تـو از مؤخرت قطع نمودنـد، در حالـی كه تو ضعیف و وامانده بودی و از خـدا نترسیدنـد. | .18 |
| پس چـون یهُـوَه خدایت تـو را در زمینی كه یهُـوَه، خدایت، تو را برای تصرفش نصیب می‌دهد، از جمیع دشمنانت آرامی بخشد، آنگاه ذكر عمالیـق را از زیر آسمان محو ساز و فراموش مكن. | .19 |
| ← Deuteronomy 25/34 → |