Exodus (16/40)

← Exodus (16/40) →

Од Елим се кренаа и целата заедница на синовите Израилеви дојде во пустињата Син, која се нао а ме у Елим и Синај, во петнаесеттиот ден од вториот месец, откако излегоа од земјата Египетска.

И почна да се буни целата заедница на синовите Израилеви против Мојсеја и против Арона.

И им рекоа синовите Израилве: "О, да бевме умреле од раката Господова во земјата Египетска, кога седевме покрај котлите со месо и јадевме леб до насит! Не‘ изведовте овде во оваа пустиња, за да го умрете целово ова множество со глад."

А Господ му рече на Мојсеја: "Еве, ке пуштам да па а леб од небото, и народот нека излегува секој ден и нека собира колку што е потребно за тој ден, за да го испитам ке постапува ли според законот Мој или не;

а во шестиот ден кога ке го зготват она, што го собрале, и тоа ке биде двојно од она, што го собираат секој ден."

Тогаш Мојсеј и Арон му рекоа на целиот збор на синовите Израилеви: "Вечерва ке познааете дека Господ ве изведе од земјата Египетска,

а утре ке ја видите славата Господова; зашто Господ го чу негодувањето ваше против Бога. Што сме ние, та да се буните против нас?"

Потоа рече Мојсеј: "Вечерва Господ ке ве даде месо да јадете, а утре изутрина леб до наситка; оти го чу Господ повикот ваш, што го дигнавте против Него. Кои сме ние? Вашиот повик не е против нас, туку против Бога."

И му рече Мојсеј на Арона: "Кажи му на целото општество на синовите Израилеви - ,застанете пред Бога, зашто Он го чу повикот ваш."

10.

И кога Арон му зборуваше на целото општество на синовите Израилеви, тие погледнаа кон пустињата, а тоа - славата Господова се појави во облак.

11.

И му рече Господ на Мојсеја, велејки:

12.

"Го чув негодувањето на синовите Израилеви. Кажи им и речи: ‘Вечерва ке јадете месо, а утре ке се наситите со леб, и ке познаете дека јас сум Господ, Бог ваш.‘"

13.

Вечерта долетаа потполошки и го прекрија таборот; а утрината беше паднала роса околу таборот.

14.

И, ете, кога се крена росата, а тоа - по пустињата лежи нешто ситно, како коријандер, зрнесто, бело како слана по земјата.

15.

И кога видоа синовите Израилеви, си велеа еден на друг: "Што е ова?" Оти не знаеја, што беше тоа. А Мојсеј им рече: "Тоа е лебот, што ви го даде Господ да го јадете."

16.

Еве како заповеда Господ: "Собирајте од него, секој колку што му треба за јадење - по еден гомор на лице, според бројот на членовите ваши; секој од вас со домашните собирајте."

17.

И направија така синовите Израилеви: собираа кај повеке кој помалку.

18.

Па мереа со гомор; и кој беше собрал повеке, излишок немаше, а оној помалку, - немаше недостиг; секој собра онолку, колку што му требаше,

19.

и им рече Мојсеј: "Никој да не остава од тоа за утре!"

20.

Но тие не го послушаа Мојсеја, туку некои оставија од тоа за утре, а тоа мувлоса и се смириса. И се налути Мојсеј на нив.

21.

И така тие го собираа секое утро рано, секој колку што имаше потреба; а кога сонцето ке изгрееше, маната се топеше.

22.

А во шестиот ден собраа од тој леб двојно повеке - по два гомора за секого. И дојдоа старешините народни, па му јавија на Мојсеја.

23.

А Мојсеј им рече: "Еве ја заповедта што ја кажа Господ - утре е саботен ден, свет одмор за Господа; што ке печете - печете, и што треба да варите - варете денес; а што ке преостане, соберете го и пазете го за утре!"

24.

И оставија од него за утре, оти како што заповеда Мојсеј, и тоа не се смириса, ниту имаше црвја во него.

25.

И рече Мојсеј: "Јадете го тоа денес, бидејки е денес сабота посветена на Господа; денес нема да најдете мана во полето.

26.

Шест дена ке собирате, а седмиот ден е сабота, тогаш ке ја нема."

27.

И на седмиот ден излегоа некои од народот да собираат, но не најдоа.

28.

А Господ му рече на Мојсеја: "До кога ке се противите на заповедите Мои и на законот Мој?

29.

Ете, Господ ви дал денес сабота, затоа во шестиот ден и ви дава леб за два дена. Останете секој на своето место, и во седмиот ден никој да не го напушта местото свое."

30.

И се одмараше народот седмиот ден.

31.

И синовите Израилеви тој леб го нарекоа мана. Тоа беше као семето коријандрово, бело, а по вкус како медено колаче.

32.

Тогаш им рече Мојсеј: "Еве што заповеда Господ: ‘Наполнете еден гомор мана, за да се запази во родовите ваши, за да го видат лебот што го јадевете и со кој ве хранев во пустињата, кога ве изведов од земјата Египетска."

33.

И му рече Мојсеј на Арона: "Земи златен сад и стави во него еден гомор мана, и постави го пред Бога, за да се пази од колено до колено ваше."

34.

И го постави Арон пред ковчегот на сведоштвото, за да се чува, како што му беше заповедал Господ на Мојсеја.

35.

А синовите Израилеви јадеа мана четириесет години, додека не дојдоа во населена земја; јадеа мана додека не стигнаа до границата на земјата Хананска.

36.

А гоморот е десетти дел од ефа.

← Exodus (16/40) →