←  Psalms (107/150)  →
1. Gloru la Eternulon, ĉar Li estas bona; Ĉar eterna estas Lia boneco:
2. Diru la liberigitoj de la Eternulo, Kiujn Li liberigis el la mano de malamiko,
3. Kiujn Li kolektis el la landoj, De oriento kaj okcidento, De nordo kaj de la maro.
4. Ili vagis en la dezerto, laŭ vojo senviva, Urbon loĝatan ili ne trovis;
5. Ili malsatis kaj soifis, Ilia animo en ili senfortiĝis.
6. Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li liberigis ilin el ilia mizero.
7. Kaj Li kondukis ilin laŭ ĝusta vojo, Ke ili venu al urbo loĝata.
8. Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
9. Ĉar Li satigis animon soifantan, Kaj animon malsatan Li plenigis per bonaĵo.
10. Ili sidis en mallumo kaj en ombro de morto, Katenitaj de mizero kaj fero;
11. Ĉar ili malobeis la vortojn de Dio Kaj malŝatis la decidon de la Plejaltulo.
12. Kaj Li frapis ilian koron per sufero; Ili falis, kaj neniu helpis.
13. Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li liberigis ilin el ilia mizero.
14. Li eligis ilin el mallumo kaj ombro de morto, Kaj iliajn ligilojn Li disŝiris.
15. Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
16. Ĉar Li rompis kuprajn pordojn, Kaj disbatis ferajn riglilojn.
17. La malsaĝuloj suferis pro siaj pekaj vojoj Kaj pro siaj krimoj;
18. Ĉiujn manĝojn abomenis ilia animo, Kaj ili atingis la pordegon de la morto.
19. Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li liberigis ilin el ilia mizero.
20. Li sendis Sian vorton, Kaj Li sanigis ilin kaj savis ilin de la tombo.
21. Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
22. Kaj ili oferdonu dankajn oferojn, Kaj rakontu Liajn farojn kun kantado.
23. Kiuj veturas per ŝipoj sur la maro, Kiuj komercas sur grandaj akvoj,
24. Tiuj vidis la farojn de la Eternulo Kaj Liajn miraklojn en la profundo.
25. Li diris, kaj aperis granda ventego Kaj alte levis ĝiajn ondojn:
26. Ili leviĝas ĝis la ĉielo, malleviĝas en la abismojn; Ilia animo konsumiĝas de sufero;
27. Ili iras ĉirkaŭe kaj ŝanceliĝas kiel ebriulo, Kaj ilia tuta saĝeco malaperas.
28. Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li eligis ilin el ilia mizero.
29. Li kvietigis la ventegon, Kaj ĝiaj ondoj silentiĝis.
30. Kaj ili ekĝojis, kiam fariĝis silente; Kaj Li alkondukis ilin al la dezirata haveno.
31. Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
32. Kaj ili altigu Lin en popola kunveno, Kaj en kunsido de plejaĝuloj ili Lin laŭdu.
33. Li ŝanĝas riverojn en dezerton, Kaj fontojn de akvo en sekaĵon;
34. Fruktoportan teron en salan dezerton, Pro la malboneco de ĝiaj loĝantoj.
35. Li ŝanĝas dezerton en lagon, Kaj sekan teron en fontojn de akvo;
36. Kaj Li loĝigas tie malsatulojn, Kaj ili konstruas urbon loĝatan.
37. Kaj ili prisemas kampojn, Plantas vinberujojn, kaj ricevas fruktojn.
38. Kaj Li ilin benas, kaj ili tre multiĝas, Kaj brutoj ne mankas al ili.
39. Kaj kiam ili estas tre malmultaj kaj malfortaj Pro la premanta malbono kaj mizero,
40. Li verŝas honton sur eminentulojn, Kaj erarvagigas ilin en dezerto senvoja.
41. Malriĉulon Li altigas el mizero, Kaj kreas familiojn kiel ŝafojn.
42. La virtuloj tion vidas, kaj ĝojas; Kaj ĉia malboneco fermas sian buŝon.
43. Kiu estas saĝa, tiu tion observu, Kaj oni komprenu la favoraĵojn de la Eternulo.
←  Psalms (107/150)  →