←  Psalms 137/150   →
در کنار نهرهای بابل نشستیم و در آنجا گریه کردیم، چون سهیون را به یاد آوردیم. .1
چنگ و رباب خود را بر شاخه های درختان بید آویختیم. .2
زیرا کسانی که ما را به اسارت برده بودند، در آنجا از ما سرود خواستند و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی خواستند. زیرا می گفتند: «یکی از سرودهای سهیون را برای ما بخوانید.» .3
چگونه سرود خداوند را در زمین بیگانه بخوانیم؟ .4
اگر ترا ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من از کار بیفتد. .5
اگر ترا ای اورشلیم به یاد نیاورم و اگر تو را بر تمام خوشی ها ترجیح ندهم، آنگاه زبانم به کامم بچسپد. .6
ای خداوند، گفتار ادومیان را در روز مصیبت اورشلیم بیاد آور که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!» .7
ای بابل که تو ویران خواهی شد، خوشا به حال کسی که به تو جزا دهد چنانکه تو به ما جزا دادی! .8
خوشا به حال کسی که اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره ها بزند. .9
←  Psalms 137/150   →