←  Psalms 109/150   →
ای خدای که تو را ستایش می کنم، خاموش مباش! .1
زیرا شریران و فریبکاران دهان به بدگوئی من گشوده اند و دربارۀ من سخنان دروغ می گویند. .2
با سخنان نفرت انگیز دور مرا گرفته و بی سبب با من جنگ می کنند. .3
به عوض محبتِ من، با من دشمنی می کنند، لیکن من دعا. .4
جواب خوبی های مرا با بدی می دهند و در عوض محبت، از آن ها کینه و نفرت می بینم. .5
شریر را بر دشمنم بگمار و ملامت کننده را در دست راست او. .6
هنگامیکه به محکمه بیاید، مجرم به حساب آید و دعای او گناه شمار گردد. .7
عمرش کوتاه گردد و مقام و منصبش به دیگری تعلق گیرد. .8
فرزندانش یتیم شوند و زن وی بیوه گردد. .9
فرزندان او آواره شده و گدایی کنند و از خرابه های شان رانده شوند. .10
طلبکار در بدل قرض، تمام مال و دارائی او را ضبط نماید و بیگانگان حاصل زحمتش را تاراج کنند. .11
کسی نباشد که به او دلسوزی کند و نه بر یتیمانِ وی شفقت بنماید. .12
نسل او قطع گردد و در طبقه بعد نام ایشان محو شود. .13
خداوند شرارت پدرانش را فراموش نکند و گناه مادرش را نیامرزد. .14
عصیان آن ها همیشه مد نظر خداوند بماند تا نام و نشان آن ها را از زمین قطع نماید، .15
زیرا که شفقت را نشناخت، بر فقیر و مسکین جفا کرد و شخص شکسته دل تا دم مرگ از او آزار دید. .16
او که لعنت را دوست می داشت، به خودش رسید و چون که برکت را نمی خواست، از او دور شده است. .17
لعنت را مثل لباس در بر خود گرفت که مانند آب در بدنش و مثل روغن در استخوان هایش درآمد. .18
لعنت مثل جامه ای باشد که او را می پوشاند و همچون کمربندی که به آن همیشه بسته می شود. .19
این اجرتی باشد از جانب خداوند برای ملامت کنندگان و بدخواهان جانم. .20
اما تو ای خداوند متعال و خدای من، به خاطر نام خود به من مدد فرما، چونکه رحمت تو نیکوست. مرا نجات ده، .21
زیرا که فقیر و مسکین هستم و دل من در اندرونم مجروح است. .22
مانند سایۀ زودگذر در حال فنا هستم و مثل ملخ رانده شده ام. .23
زانوهایم از روزه داشتن می لرزند و گوشتم آب می شود. .24
پیش مردم خوار و حقیر شده ام و وقتی مرا می بینند سر خود را می جنبانند. .25
ای خداوند و خدای من، به من مدد فرما و بر حسب رحمت خود مرا نجات ده. .26
تا بدانند که این است دست تو، و تو ای خداوند این را کرده ای. .27
ایشان لعنت بکنند، اما تو برکت بده. وقتی برخیزند، خجل شوند و اما بندۀ تو شادمان گردد. .28
جفاکنندگانم به رسوایی ملبس شوند و خجالت خویش را مثل لباس بپوشند. .29
خداوند را به زبان خود سپاس می گویم و در برابر گروه کثیری او را ستایش می کنم، .30
زیرا که به دست راست مسکین می ایستد تا او را از دست کسانی که بر جان او فتوی می دهند برهاند. .31
←  Psalms 109/150   →