| ← Job (29/42) → |
| 1. | Əyyub yenə misal çəkərək dedi: |
| 2. | «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu, |
| 3. | Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər. |
| 4. | Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu, |
| 5. | Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı, |
| 6. | Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər. |
| 7. | Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən |
| 8. | Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi. |
| 9. | Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı. |
| 10. | Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı. |
| 11. | Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi. |
| 12. | Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım. |
| 13. | Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim. |
| 14. | Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi. |
| 15. | Korlara göz idim, Topallara ayaq idim, |
| 16. | Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım, |
| 17. | Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım. |
| 18. | Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam. |
| 19. | Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək. |
| 20. | Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”. |
| 21. | İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi. |
| 22. | Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi. |
| 23. | Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər, |
| 24. | Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar. |
| 25. | Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim. |
| ← Job (29/42) → |